De wijzers van mijn wekkertje zeggen dat het 5h30 is. Heerlijk vroeg nog. Maar het belooft een mooie, zonnige lentedag te worden!
Vandaag zijn dag en nacht even lang en tot midzomernacht op 21 juni, wordt het nog elke dag een beetje lichter!
Sinds ik in Het Hoge Noorden woon, sluit ik zelden nog de gordijnen van mijn slaapkamerraam.
Waarom zou ik ook? In de wijde omtrek zijn er geen glurende buren te bespeuren.
En zowel in de zomer als in de winter valt er zoveel te genieten buiten, gewoon rechtstreeks vanuit mijn bed!
Soms vertoont zich een fonkelende sterrenhemel of zwervelend noorderlicht. Soms tovert de vrieskou prachtige ijsbloemen op mijn venster. Af en toe word ik gewekt door een volle maan die de omgeving sprookjesachtig verlicht. En regelmatig ben ik dankbaar voor die dunne, doorzichtige glazen bescherming, die de winterse sneeuw- en regenvlagen of de zomerse insecten buitenhoudt.
Soms kan ik genieten van het spel van een zwerm kleine vogeltjes, een mama ree met haar kleintjes en af en toe zelfs van de machtige, rondcirkelende zeearend.
En soms, zoals deze morgen, vallen vroege zonnestralen mijn slaapkamertje binnen …
Vandaag begint de lente. De winter was dit jaar lang en bijzonder heftig. Met veel wind, veel sneeuwstormen, veel wateroverlast en een gigantische blikseminslag die ons hele eilandje een paar dagen zonder elektriciteit zette.
Daarom ben ik blij dat Ostara, de lentegodin eindelijk haar intrede doet!
Zij brengt zon, scheppende kracht en creativiteit met zich mee. Een nieuwe periode van groei, vruchtbaarheid en overvloed breekt aan. Niet alleen in de natuur, maar ook in mezelf.
Ik sta even stil bij welke zaadjes ik graag wil planten en laten groeien. Letterlijk en figuurlijk.
Voor de moestuin is het hier in Het Hoge Noorden nu nog veel te vroeg, alhoewel mijn handen jeuken om aan de slag te gaan.
Ik bedwing me en beperk me tot het maken van moestuinplannen en het uitkiezen en bestellen van zaadgoed. Want hoewel het vandaag lekker warm is buiten, kan het ook nog behoorlijk koud worden, tot vriezen en sneeuwbuien toe!
De lokale bewoners drukken me op het hart om buiten niet aan de slag te gaan vóór 17 mei, de nationale feestdag!
En ondanks de lentekriebels in mijn bloed, besluit ik hun wijze raad te volgen …
Deze dag heeft voor mij nog een andere, hele bijzondere betekenis van nieuw leven, want Op 21 maart 1990 werd ik voor de allereerste keer moeder!
Ik ben nog elke dag ontzettend dankbaar voor de spannende levensreis die ik samen met mijn zoon mag maken en voor de 2 fantastische kleindochtertjes die hij me schonk! En terwijl ik zo aan het mijmeren ben, trek ik mijn badjas aan en loop ik op mijn blote voeten naar buiten. Heerlijk, om even over het ijskoude, bedauwde gras te lopen en contact te maken met moeder Aarde.
Terwijl hond Max een plasje doet, geniet ik van de ontluikende krokussen, sneeuwklokjes en paasbloemen. Ze komen nog maar net piepen, maar ondanks de restjes sneeuw, zijn ze de onmiskenbare voorbode van warmer weer. En daar ben ik superblij mee, want op dit tijdstip van het jaar vind ik ons eilandje het minst charmant : alles is dor en kaal, het gras is nog bruin en het water in de beekjes is modderig van de smeltende sneeuw.
Maar niet meer lang! Want ik heb ervaren dat de lente hier op heel korte tijd alles doet groeien en bloeien. Een ware explosie van kleuren en geuren en groeikracht!
Vandaag maken Emma, Katoo en ik naar eeuwenoude Keltische traditie een magisch wens-ei. Het ei stond symbool voor nieuw leven en vruchtbaarheid en werd daarom op de akkers begraven. De boeren geloofden dat de vruchtbare eigenschappen van het ei zo op het land konden worden overgebracht.
En dat is natuurlijk wat wij ook graag willen!
Doorheen het jaar hebben we rode uienschillen bewaard om onze eitjes op een natuurlijke manier donkerrood te verven. We wrijven ze na het verfbad in met een stukje varkensvet totdat ze mooi glanzen. Wauw, prachtig, al zeg ik het zelf.
We kiezen elk één ei uit. We schrijven er de wens op waar we dit jaar groeikracht aan willen geven. We houden ons ei in onze handen en laden het op met onze intentie.
Bij zonsondergang gaan we naar onze hof en begraven er ons wens-ei. We strooien bloemenzaadjes er overheen om moeder Aarde en de Lentegodin te bedanken en daarna laten we het los.
We vertrouwen erop dat onze wensen in behandeling worden genomen!
Oei, donkere wolken pakken zich boven ons samen en de eerste regendruppels vallen al. Ze sluiten onze zonnige, eerste lentedag een beetje in mineur af. Even was ik teleurgesteld, om me dan snel te bedenken. Want om alles te laten groeien en bloeien, is er natuurlijk ook (maar niet te veel!) hemelwater nodig!
Gebeurtenissen, ook al lijken ze niet zo tof, van een positieve kant bekijken geeft me altijd een heerlijk gevoel.
Plan was om buiten bij het kampvuur te klinken op de verjaardag van zoon Sven. Maar ach, ook binnenshuis kunnen we genieten van de verjaardagstaart die ik deze morgen gebakken heb. Het zou natuurlijk geweldig zijn, moesten al mijn kinderen nu kunnen aanschuiven… Maar we behelpen ons met videobellen. Gelukkig dat we het gemis op die manier een beetje kunnen verzachten …
Ik kruip tevreden in mijn bed en overdenk de dag. Wat voel ik mij een bofkont. Ik probeer elke avond 3 dingen te bedenken waar ik dankbaar voor ben. Maar vandaag kom ik vlotjes aan het dubbele aantal!
En natuurlijk … blijven de gordijnen weer open deze nacht …
Wat fijn om dit allemaal te kunnen lezen. Hier is het nu ook echt lente en de eerste kersenbloesems zijn al open. Hier vlak tegenover mij staan ook enkele boompjes getooid met witte bloesems maar eht zijn geen fruitbomen. Hoe ze heten weet ik niet.
Die drie dingen om dankbaar voor te zijn elke avond ken ik ook al lang. Soms moet je daar toch even naar zoeken maar soms is het al voor veel meer dan drie dingen. Ja, leven is een echt geschenk!