Ik word wakker van de stilte. De stilte na de storm. Want na 2 dagen van extreme wind- en sneeuwvlagen is het nu weldadig stil. Ik blijf even in bed liggen en geniet ervan. Ik overdenk  wat mijn plannen zijn voor vandaag.

Plots besef ik weer : oh ja, het is vandaag 21 december. Jule, het Keltische kerstfeest. Vandaag vieren we de terugkeer van het licht!

Dat feest krijgt hier in Het Hoge Noorden een diepere betekenis. Vandaag is het de kortste dag en de langste nacht van het jaar. Slechts 3 uurtjes komt de zon boven de horizon piepen … Gelukkig klaart het sneeuwtapijt de donkerte een beetje op.

Ik zwier mijn benen kwiek over de bedrand. Dat is wel ooit anders geweest. Ik ben blij dat de tijd voorbij is dat ik nog moe was als ik ’s morgens opstond en met gezwollen ogen en stramme ledematen een blik in de spiegel vermeed.
Nu loop ik langs diezelfde spiegel en glimlach naar mijn spiegelbeeld. “Goedemorgen, flinke meid, ik wens je een schitterende dag” fluister ik tegen mezelf. Mijn rimpeltjes en beginnende zilveren haren neem ik voor lief.

 

Ik zet mijn voeten op het schapenvachtje naast mijn bed en ben dankbaar dat mijn piepklein slaapkamertje is ingericht met natuurlijke materialen. Onbehandeld hout, ecologisch beddengoed, een bordje met helende kristallen op mijn nachtkastje en de geur van etherische olie.

Wat een verschil met mijn slaapkamer in België, waar mijn gsm lag op te laden naast mijn bed. Waar de wanden van gyproc waren en mijn matras van één of ander synthetisch materiaal. En waar ik bijna de hele nacht auto’s hoorde voorbij snellen.

Ik kleed me snel aan, want het is berekoud in de kamer. Toch open ik het venster wagenwijd om met diepe teugen de frisse zeelucht in te ademen. Ik voel dat mijn longen gevuld worden met pure levenskracht.
Ik begin aan mijn dagelijkse taken.

Eerst de houtkachel aanmaken. Daarna schuif ik het zuurdesembrood, dat sinds gisteren staat te rijzen, in het oventje boven de kachel. Het huis verwarmen en met dezelfde energie brood bakken en een stoofpotje garen, dat geeft me een super fijn gevoel.

In de stal verzorg ik de eenden, de kippen en de toekomstige melkgeitjes. De honden gaan mee als gezelschap. De kat glipt met haar 2 kittens mee de stal binnen en nestelt zich in het  kruidige hooi. Ik vul mijn mandje met vers gelegde eitjes en bedank voor zoveel lekkers.

 

Wat houd ik van die beestenboel!

Als ik terug binnenkom, is het huis gevuld met de geur van versgebakken brood.

Ik dek de tafel en ben ongelofelijk fier op zoveel gezonde, zelfgemaakte rijkdom : roomboter, mayonaise, kruidenkaas, kefir van rauwe koeienmelk en wilde bosbessen, zuurdesembrood, gelei.

Groenten voor ons slaatje komen in de winter voorlopig nog uit de winkel. Maar een serre staat op het verlanglijstje en zal dat probleem kunnen verhelpen!

Ik vraag me af van welke kruiden ik thee zou zetten vandaag. Kruidenthee van planten die ik een half jaar geleden, naar oud Keltisch gebruik, tijdens de ZomerZonneWende geplukt en gedroogd heb. Ik kies voor een mengsel van pepermunt, jenerverbes en rozenbottel. Ik voeg er ook een beetje kaneel en gedroogde sinaasappelschil  bij, dat verspreidt de geur van kerstmis ogenblikkelijk …

 

Ik sta er even bij stil dat we niet aangesloten zijn op het waternet. We hebben het geluk om water te kunnen putten uit onze eigen bron. Helder, zuiver water. Wat een luxe!

Ik slik vlug mijn dagelijkse supplementen voor we gaan eten. Nochtans ben ik lang van mening geweest dat suppletie niet nodig was. Dat je met gezonde, gevarieerde voeding alles binnenkreeg wat je nodig had. Maar nu we zelf een boerderij hebben, besef ik pas hoe verarmd de landbouwgronden tegenwoordig zijn. En wat niet in de grond zit, wordt ook niet opgenomen door de gewassen die erop groeien. Dus ja, toch maar aanvullende supplementen nemen dan …

Even komt er een gedachte op aan mijn overleden grootvader. Wat zou hij verdrietig zijn als hij zou zien hoe het tegenwoordig gesteld is met de landbouwgronden die hij vroeger met zoveel liefde, met zoveel kennis van zaken en op een natuurlijke manier bewerkte. Jeetje, wat zou het hem pijn doen als hij zou zien dat op sommige van zijn vruchtbare percelen nu zelfs huizen gebouwd zijn …

 

Daar komt dochter Emma thuis. Ze heeft de koeien al gemolken en zet een kannetje verse melk in de koelkast.

 

Wat is het gezellig in huis. De kerstboom met de lampjes, de versieringen, het knapperend haardvuur, de heerlijke geuren. Heel even krijg ik een pijnsteek in mijn hart. Wat mis ik mijn andere kinderen. Mijn kleindochtertjes. Mijn ouders. Mijn man kon ook niet naar Noorwegen reizen vanwege “je weet wel, iets met een c”.

Dochter Katoo speelt sfeervolle kerstmuziek op haar accordeon. Ik veeg een traantje van mijn wang en droom even weg. Misschien kunnen we hier volgend jaar allemaal samen kerst vieren? Als we weer vrij mogen reizen?

De tafel wordt afgeruimd, ik neem heet water uit de moor op de kachel en we wassen samen af. Een afwasmachine hebben we niet meer. Een bewuste keuze …

 

In de korte periode dat het licht is, wil ik zoveel mogelijk buiten zijn.

 

Vandaag klim ik met mijn dochters de berg achter ons huis op. Het is een glibberige klim vanwege het ijs en de sneeuw. Maar op de top worden we beloond met een schitterend uitzicht op de zee, de omringende bergen, de rode boerderijtjes in de verte. En kijk, daar vliegt de zeearend!!

Als we terug thuiskomen, zie ik dat de storm gisteren een golfplaat van de schuur heeft losgerukt en een eindje verder op de grond heeft gegooid. Met het vertrouwen van Pipi Langkous “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” herstel ik samen met Emma de schade.

Wauw, wat kunnen we veel, als het écht moet. In België zou mijn man die klus geklaard hebben. Of mijn papa. Of ik had misschien wel een werkman laten komen. Nu ben ik blij dat we onze girlpower (her)ontdekt hebben!

 

 

         

 

’s Middags bakken we samen pizza met een bloemkoolbodem. We doen een weckpot met zelfgemaakte spaghettisaus open en verdelen de inhoud erover heen. Nog vlug een beetje home-made kaas raspen en hij kan de houtoven in.

Vandaag eten we uitzonderlijk vlees. Omdat het feest is. Samen met mijn kinderen heb ik besloten om 2 dagen per week vlees te eten, 1 dag zelf gevangen vis en de andere 4 dagen vegetarisch.

We eten enkel wild of vlees van dieren die we zelf verzorgd hebben. Zodat we er zeker van zijn dat ze een goed leven hebben gehad. Er gaat niets, maar dan ook echt niets verloren van ons dier. Alles wordt gebruikt en er wordt zéker niets verspild of weggegooid.

Ik besef dat dat voor sommige mensen wreed en onnodig klinkt. Maar voor mij hoort dat bij gezond, zelfvoorzienend en natuurlijk leven.
Nadat onze boerderijdieren opnieuw gevoederd en gemolken zijn, is het tijd voor de kerst-kadootjes.

 

                         

 

Ik hoop dat de meisjes blij zullen zijn met hun truien van Noorse wol. Wél zelf gesponnen en geverfd met wilde kruiden, maar niet zelf gebreid. Gelukkig wilde een lieve buurvrouw dat doen in mijn plaats. Want mijn vaardigheid reikt voorlopig niet verder dan het haken van pannenlapjes.

Ik ben ontzettend blij dat we dit soort wol ontdekt hebben. Een trui hiervan hoeft namelijk bijna nooit gewassen te worden. Het wolvet dat er nog gedeeltelijk in aanwezig is, maakt het zelfreinigend. Gewoon regelmatig in de vrieskou laten uitwaaien.

Want ik was dan wel met zelfgemaakt, biologisch afbreekbaar wasmiddel, toch is níet wassen nog altijd het milieuvriendelijkst!

Emma heeft ondertussen buiten een kampvuur aangelegd. Ik hang er de bouillonsoep boven om op te warmen. Gelukkig zijn de wolken verdwenen en kunnen we genieten van een schitterende sterrenhemel. Helaas geen noorderlicht deze avond, maar dat kan de pret niet drukken!

Ik sta er telkens versteld van hoeveel meer sterren je kan zien zonder lichtvervuiling! Wat voel ik me als mens nu klein, maar wél een onderdeel van een groter geheel.

 

Oei, niet vergeten om ook nog een bordje julegrøt (rijstpap met een klontje roomboter) naar de stal te brengen. Een feestmaal voor onze stalkabouter. Als dank om ervoor te zorgen dat mensen en dieren op de boerderij gelukkig en gezond zijn. Want als hij niet goed wordt behandeld, dan verdwijnt hij en laat het boerengezin in armoede achter …

Deze avond kruip ik voldaan mijn bedje in, dankbaar voor een magische dag.